توهم حیات : قسمت دهم

دیالوگ

دیالوگ یکی از بخشهای حساس و مانند یک چاله عمیق برای انیماتورهاست. آنها ممکن است به قدری در این صحنه دچار مشکل شوند که از صحنه های دیالوگ دار دوری کنند( کما اینکه خود من هم مدتی با این قضیه درگیر بودم صحنه های اکشن را با وجود اینکه کار و وقت بیشتری میبرد ترجیح میدادم) ولی بیایید ببینیم تجربه انیماتورهای دیزنی چه بوده است.

در  زمان انیمیت دیالوگ  با یک سوال مهم مواجه هستیم.کارکتر موقع صحبت کردن چه کاری را باید انجام دهد!؟بر خلاف انیمیشن های خیلی قدیمی که دیالوگ ها از یکی دو کلمه  بیشتر تجاوز نمی کرد انیمیشن های امروزی با دیالوگهای طولانی و داستانی قوی همراه هستند که بازیگری خاص خود را میطلبد.برای اینکار شاید تکان دادن سر موقع صحبت کمک کننده باشد ولی کافی نیست. اگر دقت کنیم در هر جمله ای ممکن است یکی دو کلمه کلیدی باشد که معنای جمله بر آن استوار است و میتوان از آنها به کمک ژست های خاص برای  تاکید و رساندن منظور دقیق دیالوگ استفاده کرد.در برخی از انیمیشن ها ، سعی میشود اگر کارکتر در حال خواندن نیست جملات را مسجع و موزون بیان کند که اینکار باعث می شود با وجود اندکی مشکلات طراحی و متحرک سازی ،  باز هم مخاطبان از آنچه که میبینند لذت ببرند.مشکل مهم پیدا کردن کلمات کلیدی است.معمولا کارگردان این کلمات را مشخص میکند و ضمنا در صدای ضبط شده هنرمند صداپیشه تاکید نسبتا معلوم است هر چند که باز هم دریافت آنچه که در ذهن کارگردان است برای انیماتور بسیار مشکل است. یکی از راههای ساده  منطبق کردن وضعیت کارکتر با کلمات کلیدی استفاده از پوزی است که در آن کارکتر با انگشت اشاره به هوا یا کارکتر دیگر نشانه میرود و دست دیگرش روی کمر قرار دارد.

اما تجربه ها در انیمیشن سفیدبرفی نشان داد که حرکات اضافی بیان احساس چهره را از دید مخاطب پنهان میکند.تغییر مرتب پوزها به یکدیگر جز اینکه مخاطبان را گیج کند نتیجه ای دربر نخواهد داشت.باید به نحوی پوزها به هم تغییر کند که مخاطبان فرصت کافی برای دیدن بیان احساس ظاهر شده در چهره کارکتر را داشته باشند. با کاوش در صحنه هایی که پیش از این موفق به نظر میرسیدند کم کم انیماتورها فهمیدند که چطور بازیگری یا اکشن را بر اساس شرایط دیالوگ بخشبندی (phrasing ) کنند. به این ترتیب که برای هر بخش(  phrase ) دیالوگ  کاراکتر رفتار( attitude  ) متفاوتی را به خود میگیرد.مثلا جلو کشیده، عقب کشیده، بسته ، باز و .... بعد ژست مناسب را اختیار میکند. مابین این تغییر رفتار توقفی نرم و مختصر وجود دارد که این امکان را فراهم میکند تا مخاطبان فرصتی را برای دیدن حالت احساسی کاراکتر داشته باشند. با این کار علاوه بر اینکه از تمام حرکات اضافی و بی معنی پرهیز میشود کاراکتر در ضمن دیالوگ بی حرکت نمیماند.

 این شروعی شد بر مطالعه انیماتورها روی رفتارها، ژست ها و بیان احساس و لذا قبل از اجرای هر حرکتی ،ضمن بررسی دقیق دیالوگ ومنظور آن ،زیرمتن ها  ( جمله ای که حالت احساسی کارکتر را در فیلنامه بیان میکند)  و ایده صحنه ، از خود سوالاتی میپرسیدند:

- در این خط(دیالوگ) کارکتر چه کار باید بکند؟به جلو متمایل شود و یا به عقب؟

- هدف این صحنه چیست؟ چرا او باید کاری در این صحنه انجام دهد؟

- آیا لازم است این لبخند غیر منطقی را داشته باشد یا همینکه نشان دهنده خوشحالی او باشد کافیست و لازم نیست نگران چیز دیگر باشیم؟

- بهتر است این کار در نمای کلوز آپ انجام شود یا نمای تمام قد؟

همینطور که این سوالات را از خودش میپرسد در مورد شخصیت  و بازیگری کارکتر می اندیشدند و این میرفت تا به زودی نوع جدیدی از باورپذیری را خلق کند.

صحنه از پیتر پن. جایی که کاپتان هوک سعی میکند تا از تینکر بل حسود به نفع خودش سود ببرد ولی کنترلش را در ابتدای صحنه از دست میدهد. دیالوگ دوبخش و دو رفتار متفاوت دارد. بخش اولwell get on with  it که هوک عصبانی است و بخش دوم continue my dear که هوک کنترلش  اعصباش را به دست میگیرد و تملق میکند. بخش... uh دقیقا جایی است که هوک ترمز اعصابش را میکشد!!

والت نمیخواست پل ارتباطی که ا زباورپذیری  انیمیشن با مخاطبان ایجاد میشد با حرکات  اضافی از بین برود و به نظر او این چیزها  باور پذیری را نابود میکرد. به نظر او موفق ترین صحنه ها در انیمیشن آنهایی هستند که انیماتور به خوبی  شخصیت کاراکترش را میشناسد ، احساس او را درک میکند و میداند او چگونه با روش خاص خودش به هر موقعیتی واکنش خواهد داد. او میداند حرکات اضافی مگر آنهایی که نمایشی ظریف از زنده بودن کاراکتر باشند چیزی جز حواسپرتی و خستگی بصری برای مخاطب ایجاد نخواهد کرد.

بخشی از انیمیشن The Rescures انیماتور نابغه Milt Kahl  به روش ادای دیالوگ و کاری که کاراکتر انجام میدهد دقت کنید. (متاسفانه توضیحات پای عکس در تصویر واضح نبود)

بخشی از انیمیشن رابین هود - انیماتور Olie Johnston

دیالوگ : poppycock;female bandist.rubbish,ha ha ha

پرنس جان طوری این دیالوگ را بیان میکند که اکسان های سر (حرکات تاکیدی سر) کمترین مقدار خودش را دارد. چشمانی نیمه بسته که بیشتر حالت غرور او را  میرساند. در زمان گفتن کلمه rubbish  چشمانش را به بالا میچرخاند. کل این حس یعنی غرور ، بیتفاوتی در صحنه وجود دارد ولی درجه آن کم و زیاد میشود و کلا یک معنی در خود دارد. " هیس (مار) تو احمقی و من با هوشم!"

مشکل مهم دیگری انیماتورها را در گیر میکند.چگونه همه چیز را با صدا منطبق کنیم.مشکل فقط لیپ سینک نیست و بیان احساس چهره و بدن هم با دیالوگ باید همخوان باشد. برای اینکار به نکات زیر توجه کنید:

·        دیالوگ در حدود سه چهار فریم قبل ، توسط سر،ژست و یا بدن پیش حرکت کنید ولی دقت کنید با حرکات دهان هنگام ادای کلمات همزمان و دقیق باشد.

·        شکل دهان هر کارکتر در هنگام ادای دیالوگ معرف شخصیت اوست همانطور که  برای هر کارکتر صدای متفاوتی در نظر گرفته شده است شما هم باید شکل متفاوتی از دهان را برای او انتخاب کنید.

·        برای شکلهای مهم و اصلی دهان  زمان کافی بگذارید تا بتوانید  برای  بیننده شکل یک کلمه را تداعی کنید.

·         در پایان جمله دهان کارکتر را به شکلی ببندید یا نگه دارید که بیانگر احساس او باشد.بهتر است این حالت تا پایان پروسه افکار کارکتر حفظ شود و بعد با حالت نرمی به شکل بعدی تغییر کند.

·        در ادای دیالوگ کلیدها بسیار به هم نزدیکند و  کلیدهای بریک دان نقش مهمی در پیش حرکت کلمات کلیدی اند.

·         در کلماتی که  به صورت کشیده ادا میشوند اگر صدا بلندتر میشود لازم است است دهان به نسبت بلندی صدا بیشتر باز شود.عکس همین کار را وقتی صدا کوتاهتر می شود انجام دهید.

·        - در ادای کلمات کلیدی وقتی در نمای کلوزآپ هستید، چشمها را در حرکت پیش قدم کنید. هر چه شدت تاکید میزان حرکت و زمانبندی حرکت چشمها بیشتر میشود. حداقل دو و حداکثر پنج فریم برای اینکار زمان بگذارید. اگر از حرکت پلک زدن برای اینکار استفاده میکنید دقت نمایید حداقل از زمان بسته شدن پلک تا شروع ادای کلمه کلیدی حداقل سه -چهار فریم فاصله باشد.

·        اگر  دیالوگ در زمان یک حرکت آهسته ویا تغییر تدریجی ادا میشود بهتر است سه تا هشت فریم زودتر از محل کلمه کلیدی این حرکت شروع شود.

·        وقتی دیالوگ خیلی سریع ادا میشود ممکن است بین دو کلید فاصله به یک فریم هم برسد تا بتوانید زمانی کافی برای تاکید لازم روی کلمه کلیدی را بدست آورید.

·        حروف صدا دار مانند آ - او- ای - ا  همیشه نیاز دارند تا دهان مقداری گشوده شود. حرف «او» تقریبا تمام کلمه حساب میشود و صداپیشه ها گاهی آن را کش میدهند و گاه کوتاه ادا میکنند.

·         حروف صامت مانند ب پ م شبیه هم و با دهان بسته ادا میشوند. به خاطر بسپارید این خلق کارکتر است که شکل دهان بسته  او را تعیین می کند. اگر کارکتر خوشحال است شکل دهان در حالت بسته کشیده و مانند لبخند است و اگر بیحوصله و ناراحت است لبهایش به بالا جمع میشود. بقیه حروف بیصدا هم از خلق کارکتر مستثنا نیستند. اینکه لبها چقدر جمع و یا زبان و  دندانها چقدر معلوم شود بستگی به تاکید مورد نظر و خلق کارکتر دارد .ضمن آنکه باید بین نحوه تلفظ صدا پیشه و انیمیت شما تناسب قابل قبولی باشد.در شرایطی حروفی مانند ک گ ت  ج ،که به صورت دهانی مانند «ای» تلفظ میشوند ممکن است در شروع کلمه با حالتی مانند « او » به دهان شکل بدهند مانند جوجه ،کوچه یا توپ.ممکن است حروفی مانند« ف و »با بردن لب پایین زیر لب بالا و بدون نمایش دندانها و یا گیر انداختن لب پایین زیر دندانهای بالا که باعث دیده شدن آنها ، می شود نمایش داده شود. به هر حال به صدای ضبط شده هنرمند خوب گوش دهید و سعی کنید چند بندانگشتی بکشید تا حدود کار دستتان بیاید. 

·         شکل دندانها باید با کل کار هماهنگ باشد وگرنه برای مخاطبان زننده خواهد بود.

·         از حرکات سربه خوبی استفاده کنید تا مشکلات موجود در لیپسینک و بیان احساس چهره کمتر خودنمایی کند.

·         همیشه لازم نیست کارکتر دیده شود گاهی بد نیست دوربین روی چیزی باشد که معنی بخش است. مانند باران ، قاب عکس، لباسی یا شئ متعلق به کسی و....

·        بد نیست گاهی دوربین روی  شنونده باشد و نه سخنگو و البته لازم است  کارکتر شنونده واکنشهای مناسبی نسبت به چیزهایی که میشنود داشته باشد.

·        توجه دقیق به صدای ضبط شده هنرمند صدا پیشه دو نتیجه مهم دارد.اول اینکه میتوانید به درک بهتری  زمانبندی ادای واژه ها ، کلمات کلیدی ، حرکات تند و کند و توقفها ، برسید. دوم ،روش خاصی که یک شخصیت کلمه ای را ادا میکند تقریبا منحصر به فرد است و به  شما  در شناخت شخصیت کارکتر کمک می نماید.